Вышел у автобазы, Петровичу дал прикурить.
Расспросил про резину, кардан, про остатки «соляры».
Глянул вверх: звёзды-стразы, тончайшая веточка-нить,
И Луна, словно карпа кусочек, пожаренный в кляре.
Полистал путевые листы, сделал пару ЦУ...

Кружыў матылёк
Ля ружы духмянай.
Прыляцеў здалёк
Да сваёй каханай.

Смяялася сонца...

Каханне чаруе, каханне люляе,
Яно дае сілы, яно акрыляе,
Як сонца, як ветрык, заранкай пылае.
Вясёлкай у небе каханне гуляе.
Спазнаць я хачу гэта Божае дзіва...

Я не опасная нисколько,
Я строю глазки вам — и только.
Кошачье согласие
Мурчанье — знак кошачьего согласия
На тёплый дом, на быт без суеты...

Вось дзе жывая натхнення крыніца –
Гоман лагодных, гарэзных вятроў.
Шчасця струменем імклівым бруіцца
Ў шчэбеце птушак і шэпце лясоў.

Бэзу густую духмяную квецень...

Я толькі з выгляду анёл,
На самай справе вось такі я:
Люблю дзяўчат, віно люблю
І вершыкі пішу брыдкія.
Напрыканцы вясны...

– Скрежет железа – и пустота.
Помнишь ли ты это?
– Помню.
– Свадьбы помпезность – и маята.
– Сложно назвать любовью...

Каб шпакі сваім спевам
Нас будзілі зранку
Змайстраваў я шпакоўню,
Сябар зладзіў дуплянку.

І цяпер кожны дзень...

Я захіну твой боль пяшчотаю і згодай,
Я буду ластаўкай пад стрэшкай шчабятаць.
Збяру ў кошык парасткі мелодый
І навучу цябе за воблакам лятаць.

Я падару табе вяснова-струнны ранак...

Чаромха млела ў пчаліным звоне…
Пах паланіў маю душу і сэрца.
Яна ж плыла ў бялюсенькай кароне
Над лугавінаю, дзе рэчка ўецца.

Хацелася стаяць вось тут бясконца...