Ночь осенняя входит неслышно,
Лист роняя в земли колыбель…
Помню, в детстве читала ты книжку,
Мне с любовью поправив постель.

Ты меня отправляла в дорогу...

Сярод лесу стаялі хаты.
Пульсавала жыццё ў дварах…
Толькі прозвішчы тут і даты…
У граніце стаіўся жах.

Са шляхоў апусцелай вёскі...

Іх можна ўбачыць каля крамы,
Ці ля вакзала, ці ў метро…
У іх жыцці такія драмы,
Што перавернуць вам нутро.

Пра лёс іх можна серыялы…

Паміж аблокамі прасвет
І сонейка нясцерпна грэе…
Прасвет – нібы акно ў Сусвет,
Які ніколі не старэе.

Старэюць дрэвы, гарады…

Посмотреть на муху в янтаре
Экскурсия в музей явилась.
Жужжали непрерывно все,
Но вдруг молчанье воцарилось —
Историк-экскурсовод на сцене...

А
«А» бежало по дорожке:
– А-я-яй устали ножки.
Вдруг услышало в тиши:
– Ты быстрее, поспеши,
Что бы первой встать в строю...

Зімовы дождж, як апантаны,
Спяшаў з нябёс.
Ды раптам ноччу нечакана...

Ціхім рэхам гукніся:
– Чакаю! –
І душу адпусці ў небасінь.
Я пачую. З далёкага краю...

Серебристую снежинку
Спрятала в ладонь Аринка,
Бросилась быстрей бежать...

Заляцела ў хату Пчала,
А там гаспадыняй Муха была.
І яна пчалу запытала:
— Ці ў агародзе месца мала?
Я сама чакаю зарплату...