Нам отмерены разные сроки,
Чтоб в конце превратить в пыль и прах.
Мы же люди, друзья, не пророки –
И скорбим, и страдаем в грехах.

Без борьбы не бывает победы...

Ты – вогненна-ружовы небакрай,
Што навальніцай спаліць лес уночы.
Закрый сваёй далоняю мне вочы...

Припорошило
Чёрное белым.
Снег и шаги –
Графика жизни.
Припорошило…
Снегом иль мелом
Можно писать...

Стаў лес па-развiтальнаму празрыстым,
Калi густыя фарбы змыла восень.
I свецяцца хвалююча i чыста
Падобныя на тонкi лёд нябёсы.

Даўно не чуцен шчэбет галасiсты...

А я верю, что всё в нашей власти!
Можно жизнь уберечь от напастей,
Как в купели священной, омытой
Словом, лаской, улыбкой открытой.

Словом, лаской, улыбкой открытой
И любовью уже позабытой
Наполняется музыка ветра...

Неба сыпле дажджом, нібы з сіта,
Сонца чорнаю хмарай закрыта
І туманам завешана даль.
Толькі стужкай блішчыць магістраль.

А машыны гудуць і гудуць…
Дні за днямі самотна ідуць.
Не са мной ты – у далёкай дарозе...

Затухае наша памяць, затухае…
Жыць як будзем без мінулага таго? –
Адвыкаем, паступова адвыкаем
То ад звычак, то ад нечага свайго.
Без мінулага чамусьці думак меней...

В небе, как храм, высоком –
Отзвуки редких всхлипов.
Мы хоронили сойку,
Найденную под липой.

Глупая потасовка,
Помню, была в разгаре.
«Сойка, упала сойка!»...

Хай будзе чыстым пачуццё,
Як першы снег у лістападзе,
Хай будзе светлым усё жыццё –
Любоў прысутнічае ў складзе.

І як шкада – імчыцца час,
А мы ніяк усё не можам
Налюбавацца ім хоць раз…

Сягоння восені апошні дзень…
Хачу яго, як кацянё, прылашчыць,
Ды хмара на зямлю кідае цень,
Нібы каменні, пушчаныя з пра‌шчы.
Ды не павінна снегу быць яшчэ:
Па ўсіх прыкметах – да Міколы цёпла.
Але са стрэхаў болей не цячэ..