Ноч падсыпала сняжку.
Цiшыня такая.
Баба ўселася ў вазку,
Бiзуном махае.
Толькі раптам бліз вярбы...

Купалось небо в бликах акварели,
Звучали громче птичьи голоса…
Ах, эти тайны юного апреля!
Ах, эти с малахитинкой глаза!

Играло солнце на речной полоске...

Неба коціць цяжарныя хмары,
Асцярожна, нібыта люляе.
Пра дзіцятакаў-нашчадкаў марыць,
І адказнай хвіліны чакае.
Іх руплівы і ўзбуджаны месяц...

Короче, Вася с Мишкой из Тагила
Такую как-то кашу замутили:
В отеле таиландском день-деньской
Крушили всё по пьянке. На покой...

У вясёлкавай спадніцы
Ходзіць восень у брусніцы.
Ды ў дугу сагнуўшы спіну,
Дзень збірае журавіны.

З поўным кошыкам грыбоў...

Шчаслівых эльфаў каралева,
Я не збіраю – раздаю.
Дару направа і налева...

Тётушка-простуда,
Ты пришла откуда?
Почему забит всерьёз
И совсем не дышит нос?

Почему глаза слезятся...

Зіма сняжок свой рассявае
Ды пад пярыну ўсё хавае.
Мароз не мае пэўнай ласкі,
Хоць ён – стваральнік новай казкі.
Зіма актыўна справы ладзіць...

Ступая осторожно и несмело,
Чтоб не вспугнуть кокетливых сорок,
В обличье юной златокудрой девы
Восходит Осень плавно на порог.

Хозяйкою садится в Красный угол...

Мар’я прадала хаціну
І паехала да сына.
Быў ён добры ды харошы,
Пакуль маці мела грошы.
Нібы ліпку абадраў...