Бясклёчным лэбусам ён павалэндацца любіў,
Свой ненасытны бэбах забабэньваў самагонкай.
Па роднай вёсачцы яго нібыта чорт насіў —
А потым масьляком ён плёўся да шкілёнды тонкай.
Як ашаломак, ататурыўшыся йшоў туды...

Максіму Багдановічу

Аркуш паперы ў руцэ, я чытаю…
Першая зорка заззяла з нябёс.
Думка імкнецца да роднага краю.
Землі чужыя і страчаны лёс.

Песня тугі і самота растання...

Что-то сердцу опять неймётся,
Не сидится спокойно в груди.
Всё куда-то стремится, всё рвется...

Бурштынавыя слёзы позняй восені
Паранілі мяне беспарасонную.
Не, не змяню я да яе адносіны –
Люблю непрадказальна-неўгамонную!
З кудзеркамі лімоннымі і лысую...

Вновь горные блещут вершины.
На склонах – задумчивый лес.
Зелёная чаша долины
Внимает молчанью небес.

Мост радуги над водопадом...

Над імклівай плынню Вяллі
З вежамі трывалы пасад
Продкі між лясоў узвялі
Некалькі стагоддзяў назад.

Збудавалі храм на гары...

Аднойчы Кот на плот забраўся.
Для тых, хто ўнізе, выхваляўся:
— Хто з вас, скажыце, тут, Каты,
Навуку адалець змаглі?
Вось я патрапіў учора ў школу...

– Калісь жылі ў нас два браты,
Ім выпаў розны лёс жыццёвы,
Ды брату брат у час бяды
Падаць руку заўжды гатовы.
Малодшы жонку меў, дзяцей...

Стихи читаю, как молитву –
Проникновенно, от души.
Как воин, что идёт на битву
И страстно молится в тиши.

Читаю с чувством, вдохновенно...

Аднойчы Воўк убачыў, што Каза
Раптоўна падалася некуды з хлява,
А там — малыя. Сліна пацякла…
Жаданая здабыча — вось яна!
Адчуўшы, што прыйшла яго пара...