Імгненнем светлым даражыце.
Жывём не вечна на зямлі…
Цяпло душы сваёй дарыце,
Шляхі-дарогі з кім звялі.

Крынічка светлая струменіць...

Когда тревога сна лишает
И сердце рвётся из груди –
К иконе старой припадаю:
– Спаси, храни и огради!

Храни детей от бед и горя,
От наглеца, что руль берёт.
Ведь он не знает, сколько боли...

Я да роднай вяртаюся хаты
На спатканне з дзяцінствам сваім.
Мяне дуб стагадовы кудлаты
Ловіць поглядам косым, даўгім.

Я з самотай гляджу на сялібу ...

Дай пажыць мне мой Бог, дай пажыць!
Дацаніць, дапісаць, далюбіць!
Барані мяне Бог, барані!..

Цвіла чаромха, расцвітала
Па-над крынічкай ля ракі.
Вясна ішла, вясна спявала,
Маўчалі толькі жаўрукі.
Гляньце: лунае апалены птах...

Летят безжалостно года.
От них не спрятаться, не скрыться…
Мелькают, словно крылья птицы,
Деревья, реки, города...

Цi гатова iсцi за Табой
Цераз поле, пагоркi i пушчы?
Праз шырокiя рэкi зiмой
I улетку скрозь спёку i сушу?
Падрыхтуюся йсці за Табой...

Жывi без скаргi i дакору
I дзён сваiх да скону не лiчы.
Адну спасцiгнi велiчнасць – пакору.
Каля Хрыста пра вечнасць памаўчы.
Аб мiласэрнасцi душы паклапацiся...

В опустевшем метнулся мозгу
Голос рефери выстрелом «…три…»
Как поднять себя? Нет, не могу –
Не Мюнхгаузен, а жаль, чёрт дери!
И «…четыре…», судья, дорогой...

тэтрапціх

1
Усё пры табе – мазгі і рукі,
І славалюбства – ні на грош.
Не скамарохам ад навукі
Ва ўбранні пышным ад вяльмож,
Не модным лекар-прыліпалам
У фанабэрыстым вуллі?...