Гасподзь даруе кожнаму жыццё,
Каб мераць сцежкі ціхаю хадою. І жыта ў полі засяваць сваё, І цешыцца шчасліва збажыною. А хтосьці вышывае ручнікі...
В жизни без прелюдий
Всё вдруг обернётся. Что ты даришь людям – То тебе вернётся. Добрым словом встретишь И улыбкой чистой – У людей заметишь...
На крутом берегу у зеленой реки
Три красавицы молча сидели. Из опавшей листвы собирали венки, В бирюзовое небо глядели… Но заплакала ВЕРА, прикрывшись венком. – Я сама ни во что не верю. Души их за холодным стальным замком...
У горадзе чужым, крыху варожым,
З бетонам між нябёсамі і мной, Спыняецца разгублена прахожы, Бо ўсюды пахне скошанай травой. Ён, пэўна, і не здолее заўважыць Духмянасць і атавы – і жыцця: Муры тут больш за глыбы цвердзі важаць...
Між мірам і вайной мяжа –
Адно імгненне. Прамень святла, палёт стрыжа – І бездань ценю. Кахання шквал. Дзіцячы смех. Вясна без краю. Шыпенне мін...
У жыцці нікому не зайздросціў,
Не трымаў пад сэрцам камяні. Як паклічуць, прыязджаў у госці Да сяброў, знаёмых і радні. Радаваўся за чужое шчасце...
Па жыцці, як па брытвы лязе,
Мяне лёс у каханне вязе. Адчуванне пяшчоты ўначы, Пацалунка цяпло на плячы. Па жыцці, як па брытвы лязе, Мяне лёс у сумненне вязе. Недарэчнасць – знаёмая рэч...
Аднойчы ўвекавечанае слова
Пяць соцень год нязгаснай зоркай свеціць. Жыве-гучыць далёкіх продкаў мова – І памяць аб мінулым ёсць на свеце. У літарах яна зашыфравана, З любоўю перададзена нашчадкам. Гартае час у кнігах друкаваных...
Слова, одни слова…
А дали и не видно. Не скошена трава, И за село обидно. Без радости поник, Ругаюсь вечерами...
Я запісваю думкі свае,
З чытачамі дзяліцца хачу. Суразмоўцы мне так нестае, З тэлевізарам болей маўчу. З ім згаджацца не проста парой... |
Навигация
Популярное
Голосование:
Какие стихи Вам больше нравятся?
Наши друзья
Будут)
{sape_links}
Счетчики
|