Гасподзь даруе кожнаму жыццё,
Каб мераць сцежкі ціхаю хадою.
І жыта ў полі засяваць сваё,
І цешыцца шчасліва збажыною.

А хтосьці вышывае ручнікі...

В жизни без прелюдий
Всё вдруг обернётся.
Что ты даришь людям –
То тебе вернётся.

Добрым словом встретишь
И улыбкой чистой –
У людей заметишь...

На крутом берегу у зеленой реки
Три красавицы молча сидели.
Из опавшей листвы собирали венки,
В бирюзовое небо глядели…
Но заплакала ВЕРА, прикрывшись венком.
– Я сама ни во что не верю.
Души их за холодным стальным замком...

У горадзе чужым, крыху варожым,
З бетонам між нябёсамі і мной,
Спыняецца разгублена прахожы,
Бо ўсюды пахне скошанай травой.

Ён, пэўна, і не здолее заўважыць
Духмянасць і атавы – і жыцця:
Муры тут больш за глыбы цвердзі важаць...

Між мірам і вайной мяжа –
Адно імгненне.
Прамень святла, палёт стрыжа –
І бездань ценю.
Кахання шквал. Дзіцячы смех.
Вясна без краю.
Шыпенне мін...

У жыцці нікому не зайздросціў,
Не трымаў пад сэрцам камяні.
Як паклічуць, прыязджаў у госці
Да сяброў, знаёмых і радні.

Радаваўся за чужое шчасце...

Па жыцці, як па брытвы лязе,
Мяне лёс у каханне вязе.
Адчуванне пяшчоты ўначы,
Пацалунка цяпло на плячы.

Па жыцці, як па брытвы лязе,
Мяне лёс у сумненне вязе.
Недарэчнасць – знаёмая рэч...

Аднойчы ўвекавечанае слова
Пяць соцень год нязгаснай зоркай свеціць.
Жыве-гучыць далёкіх продкаў мова –
І памяць аб мінулым ёсць на свеце.

У літарах яна зашыфравана,
З любоўю перададзена нашчадкам.
Гартае час у кнігах друкаваных...

Слова, одни слова…
А дали и не видно.
Не скошена трава,
И за село обидно.

Без радости поник,
Ругаюсь вечерами...

Я запісваю думкі свае,
З чытачамі дзяліцца хачу.
Суразмоўцы мне так нестае,
З тэлевізарам болей маўчу.

З ім згаджацца не проста парой...