Сэрца працуе, рытмічна грукоча,
Нас яно чуе і зразумець хоча
Логіку нашых паводзін, учынкаў,
Волю, характар і час адпачынку.
Сэрца працуе, не адпачывае...

Гляджу на Млечны шлях, на россып зорак,
Абрысы бору спяць у цішыні
І прахалодай ахінае золак,
Венера-зорка ззяе ў вышыні.

Пісалі пра прыроду ўсе паэты...

В грехах всех, вольных и невольных,
Я каюсь, Господи, тебе.
Прими меня в семью достойных!
Приблизь хоть чуточку к себе!

Я, слабый телом и душою...

Куды б шляхі не павярнулі –
Іду я да сябе ці ад сябе –
Заўжды са мною дзве матулі,
У радасці заўсёды і ў журбе.
Яны дараваны мне лёсам...

Дай пажыць мне мой Бог, дай пажыць!
Дацаніць, дапісаць, далюбіць!
Барані мяне Бог, барані!
Ад граха і ад згубы душы!
Навучы мяне Бог, навучы...

Падарожныя па вайне
Мы змагаемся самi з сабою.
Табе цяжка цi позна мне
Пацалунак здабыць за гарою.
А што там, а цi сум спадзе...

Не хадзіце, хлопцы, на чужую старонку,
Не знасіць у чужыне буйнай галавы.
Не кідайце, хлопцы, маладую жонку,
Бо насіць ёй трэба хустачку ўдавы.

Завіруха ў полі весела гуляе...

Я на плечы узяў твой цяжар i тугу –
Мне казаў: не трымай у душы анi страх, нi тугу.
Запаветам Любовi святой накармi
Каго-небудзь ды Словам маiм абдымi.
Боль мiнуў i мiнулага болей няма.
Ты лягчэйшага ў свеце не маеш ярма –
Маёй праўды i шляху, што вечна жыве.
Перш якое узяў Я на плечы свае.

Вспышка гнева – как блики молнии –
Неожиданна, но коротка.
А душе, уставшей, безмолвной,
После хочется неба глотка:
Голубое – оно как озеро...

Я по жизни иду, как по тонкому льду:
То паденье, то взлет, но все время – вперед.
Я судьбу никогда не кляла, не гнала,
Всё, как есть, приняла и одно поняла:
От судьбы не уйти, хоть кричи не кричи.
Чашу выпью до дна, получу все сполна...