Нам отмерены разные сроки,
Чтоб в конце превратить в пыль и прах.
Мы же люди, друзья, не пророки –
И скорбим, и страдаем в грехах.

Без борьбы не бывает победы...

Затухае наша памяць, затухае…
Жыць як будзем без мінулага таго? –
Адвыкаем, паступова адвыкаем
То ад звычак, то ад нечага свайго.
Без мінулага чамусьці думак меней...

Хай будзе чыстым пачуццё,
Як першы снег у лістападзе,
Хай будзе светлым усё жыццё –
Любоў прысутнічае ў складзе.

І як шкада – імчыцца час,
А мы ніяк усё не можам
Налюбавацца ім хоць раз…

Расце сусвет, і гэта не сакрэт,
Як прарастаюць парасткі з зямліцы.
І зоркі выспяваюць зноў з планет...

Денёчки лета жаркого прошли.
Мир позолотой украшает осень.
Курлычут стих прощальный журавли:
Морозы не по нраву птицам очень.

Усё шпарчэй бягуць гады,
І думка пра жыццё бывае горкай…
Аднак, як жэўжык малады...

Сонечны промнік кранае нясмела
Твар мой і прагне душы.
Сплюшчыўшы вочы, пацягваю цела:
«Промень, – прашу, – раскажы:

Што там такога цікавага ў небе...

Принц оставил коня, укатив на моём «Кадиллаке»,
Позабыв заплатить за овёс и две пары подков.
Через день был замечен в таверне «Хромая собака»,
Через два – оклемался и был, извините, таков.

Я неделю ждала и коня укрывала попоной,
Говорила коню: «Он вернётся. Ты, главное, верь!»
Но измаялся конь ожиданием воли зелёной...

Напоены смуткам і скрухаю дзень
Нікчэмнаю кропляй сцякае.
Ізноў паднялася ў атаку мігрэнь –
На нервах ламбаду іграе.
Прыгнечаны рвецца настрой на шматкі...

Я адна іду не па справах,
Ноччу горад нібы вітае,
Не мінаю шкляных парталаў
У сусвет алкагольных бараў,
Так шматлікіх на гэтым праспекце.
Дзе размова, дзе жарты, а там пацалунак...