Пачуцці льюцца цераз край,
Калі ўбачыш зоркім вокам
Той родны, мілы сэрцу край
І ўсё, што любіш скрозь навокал.
Старонка любая мая...

Вайны знявечанае рэха
Наскрозь пранізвае гады.
Стралялі ў дзетак для пацехі,
Знішчалі вёскі, гарады.

Старых, жанчын і немаўлятак...

З бацькавых успамінаў

Уб’ецца ў памяць назаўжды
і будзе ўспамінацца з болем:
калючкі роўныя рады
і гурбачкамі трупы ў полі.

Са снегу чорная нага...

Я помню ярко радостные дни,
Как танки вдоль дороги в ряд стояли.
Кричали люди, плакали они,
И на броню цветы, смеясь, бросали.

Я тоже в бликах солнечного дня...

Якое прыгожае неба:
Лятаць у ім птушкаю мне бы!
Я там – на вышыні аблокаў...

Каску з рожкамі ўсю ў іржы
пад гнілым пачарнелым пнём
адкапалі каля мяжы
ў агародзе вясеннім днём.

Сто гадоў у зямлі яна
праляжала ў чужым двары,
дзе калісьці агнём вайна...

Айчына мая, сэрца струны гучаць:
Мне лепш за цябе – не знайсці...
І вось Перамозе ўжо семдзесят пяць!
Нам разам па свеце ісці!

Не хочам забыцца пра подзвіг бацькоў...

Прысвячаецца маім землякам,
якія прайшлі праз Афганістан

Ён ветэран чужой вайны,
Каму патрэбнай – не вядома...
Душманаў цені рвуцца ў сны
І не даюць спакою дома.
А раны цяжкія смыляць...

Ад берагоў загадкавага Рура
ў край незнаёмы пасярод балот
прывёз цягнік салдата ранкам хмурым…
Вайны Вялікай быў апошні год.

Гром кананады далятаў з Усходу.
Туды салдат пайшоў у шынялі,
а вечарам на ўскраіне балота...

Белорусский лес – душа народа –
Низко кланяюсь тебе без слов:
Ты сражался с гитлеровским сбродом,
Согревал, кормил своих жильцов.
И не раз ты с павшими прощался...