Подорвался на мине
И погиб как герой
У широкой долины
Тот солдат рядовой.

Он любил свою землю...

Леса и озёра, холмы и равнины,
Где трогает струны кузнечик-скрипач.
Предания предков, дубы-исполины,
И аиста клёкот, и филина плач.

Здесь запах полыни и клевера с мятой,
Антоновки спелой душист аромат.
Трава, что босою ногою примята...

Ляцелі гады. У куток свой вяртаўся:
Шчаслівымі слёзы былі.
Калі я з бацькамі, з сябрамі вітаўся,
Тут хораша ліпы цвілі.
Тут бегаў падлеткам і марыў аб цудзе...

Многа год з той ваеннай пары.
Толькі з памяццю як жа нам быць?
Партызанскія сцежкі ў бары
Ветэран да сягоння сніць.

Боль нясцерпны і стогны сяброў...

Людзі ўсіх краін, часоў, стагоддзяў,
Між сабой заўжды жывіце ў згодзе,
Каб усмешкі ззялі на планеце,
Каб у шчасці вырасталі дзеці.
Каб да зор ляцеў іх смех вясёлы...

Мы были все в одном строю,
Все, кто пришёл на поле брани:
И те, кто пали в том бою,
И те, кто был всего лишь ранен.

Мы были там и были здесь...

Богдану Казимиру Петровичу –
ветерану, дошедшему до Берлина

Еще мальчишкой ты ушел
Заканчивать войну.
Там школу мужества прошёл,
Спасая нас, страну.

Родной мой дядя, милый брат...

Страна чудес, где всё сбывается,
Там Дух Святой парит над ней.
Она Россией называется,
И я верна останусь ей.
Россия Пушкина и Путина...

Нарадзiлася я ў Расii,
У сяле, што над Волгай стаiць.
Пагасцiць у Беларусь запрасiлi,
Я ж навек засталася тут жыць.

Пераехалi мацi з татам
У горад дзiўны на бераг Дняпра.
Жылi сцiпла i небагата...

Прысвячаю помніку «Жураўлі»
(тым, хто палёг на вайне)

Я прыпадаю да мірнай зямлі,
Сонцу і дню ўсміхнуўшыся.
Макі – жывыя кроплі крыві –
Воінаў невярнуўшыхся.
Цяжка мне нават сябе ўявіць...