Нет на свете земли –
Хоть куда улети,
Сколько хочешь ищи,
Сколько можешь пройди –
Где так сердце поёт...

Разам з посцілкай, абрусам
У любой вясковай хаце
У пашане ў беларуса
Быў ручнік не толькі ў знаці.
Ён спрадвеку служыць людзям...

Осталось вас совсем немного,
Пришедших с фронта в дом родной.
Ночами снится вам тревога
И снится вновь последний бой.

Бомбёжки, взрывы и атаки...

Попелам часу заслана
Поле мінулай вайны.
Радуюць нас ветэраны –
Нізкі паклон вам, зямны!
Ведаюць дзеці, унук...

О, колькі іх, гаспадароў зямлі,
На той вайне навекі паляглі,
Усёй душой зямлю сваю любіл ...

Я родам са спаленай вёскі,
Нішчымніцы смак знаю добра,
Ды зрэбная доля не кобра,
Ёсць промнікі літасці боскай.
Жыццё без мужчынскай апекі...

А там, за мяжою,
Браты засталіся,
Патрапілі з міру,
Ў вайну.

Куды ў тым горы...

Ах, гады, гады мае цяжкiя!
Вас з сабой нязручна мне насіць.
А былі ж такія маладыя,
Як вучылі прасці і касіць!

А мой лёс – то ж лёс маёй Радзімы...

А там, за мяжою,
Браты засталіся,
Патрапілі з міру,
Ў вайну.

Куды ў тым горы
Яны падаліся?
Мне ў лесе маім...

Сверхъестественного – ничего.
Множество исхожено дорог,
Много передумано всего.
Самого себя я превозмог!
Вовсе не пугает темнота...