Ах, гады, гады мае цяжкiя!
Вас з сабой нязручна мне насіць.
А былі ж такія маладыя,
Як вучылі прасці і касіць!

А мой лёс – то ж лёс маёй Радзімы...

А там, за мяжою,
Браты засталіся,
Патрапілі з міру,
Ў вайну.

Куды ў тым горы
Яны падаліся?
Мне ў лесе маім...

Сверхъестественного – ничего.
Множество исхожено дорог,
Много передумано всего.
Самого себя я превозмог!
Вовсе не пугает темнота...

Абеліскі апошняй вайны,
Абеліскі на роднай зямлі,
Памяць тых, хто застаўся жывы,
Не забыў аб пралітай крыві.

Душы сціплых ахвяраў вайны...

Три поколения сменили
Тех, чьи ряды почти пустые.
Они тогда, в сороковые,
Своих потомков защитили.

И с каждым днём их больше, больше...

І смерць на полі кожнага страчала,
Як маці родная, усіх, быццам дзяцей,
Якіх згубіла у вялікім натоўпе
Спяшаючыхся некуды людзей.
А сустрэўшы, моцна прыціскала...

Мая маленькая краіна
З такой вялікаю душой!
Мяне карміла ты, паіла,
Я не расстануся з табой.

Ледзь бачнай плямаю на глобус...

Жывём мы на зямлі,
Дзе чыстыя крыніцы,
Дзе ў лугах рамонкі,
У жыце васількі.
Ніколі не згубіць
Нам роднае старонкі.
Усе мы беларусы...

Два партрэты вісяць
на бялюткай сцяне,
На абодвух – вусатыя лікі.
Нібы Зубр, а з ім Тур...

Колькі вёснаў прайшло, праляцела,
Ды ўдзячным жыву пачуццём
За той падарунак бясцэнны,
Што завецца жыццём.
Міма елак пакутных
І самотных бяроз
Асцярожна, ледзь чутна...