Францыску Скарыне

Душы глыбіні беларусаў зведаў
Асветнік, гуманіст, першадрукар.
Адкрыў Радзіме таямніцу ведаў,
Бясцэнны ў дар прынёс славянам скарб.

Да ўсіх эпох, краінаў і народаў
Пабеглі з літар ланцужкі шляхоў.
Сучаснае з мінулым назаўсёды...

Пайшоў з жыцця наш слаўны дзед.
Ля пазваночніка з ім куля
Суседкаю была ўвесь век.
Не развітаўся з ёй дзядуля.

Ён, кулямётчык малады,
Сустрэў яе падчас атакі.
Пад Кёнігсбергам бой той быў....

Ішоў дарогамі вайны.
Аб чым ты думаў пад абстрэлам?
Што ўспамінаў у цішыні?
Як сэрца плакала, як пела?

Чаму не распытала я
Пра шлях цяжкі да перамогі?
Як слухаў пошчак салаўя...

Загінуўшым продкам у бітве пад Мілавідамі

Лістапад. Беларусь. Мілавіды.
Богам дадзеныя краявіды.
К вам нашчадкам імчу праз гады,
Дзяды!

Гучна льецца ў сэрца журбота.
Зіхаціць барвяная лістота...

Мать-земля, Беларусь, и любовь моя,
Здесь я рос, со мной рядом друзья, семья,
Слышу вновь в роще трели певца-соловья,
Тут живу и дышу красотою я.

Вновь иду и счастливее нет меня...

Салаўіныя песні на золку
Ўспамінаюцца ў казачным сне.
Лугавыя пахучыя зёлкі
Быццам клічуць здалёку мяне.

Дом бацькоўскі з вясёлкай над ганкам.
Голас пеўня ў суседнім двары.
І ў акенца плыве з-пад фіранкі...

Помню с детства отчий дом,
Ребятишками набитый.
Веселились с озорством
И ремнями были биты.

Подрастали, в школу шли,
В школе всякое бывало…
Но одежду берегли –
В доме денег не хватало.

Заменяли – доброта...

Хачу запытацца ў Янкі Купалы
«Адкуль узялася бяздушна навала?»
Анёлам ты з неба глядзіш на зямлю
І зоркай мігаеш: яе я люблю!

Ты роднае мовы вялікі ўладар.
Ад Бога і слова, і вернасці дар.
Чаму ж у нашчадкаў другі інтарэс...

Наша Родина – милые дети!
Прародители давних столетий,
Зажигая лучину огня,
Создавали веками «меня».

Наша Родина – это березы,
Синь озёр, и леса, и морозы,
Добродушные взгляды людей…

Зямля Купалы, Коласа зямля
На таленты багатая бясконца.
Нясе тут Нёман воды спакваля
І сагравае ласкавае сонца.
Тут кожны вобраз значны ў жыцці...