Сэрцу мілыя мясціны
Так і просяцца ў карціны:
За ірвом Нясвіжскі замак,
Паркаў цень, бацькоўскі ганак,
Рэчак ціхая плыня…
Гэта ўсё тая зямля...

– Ай ты, чепу-чепуха,
Пирожки с котятами!
Раздвигай, гармонь, меха!
Жизнь моя горбатая! –
Распевает инвалид –
Фронтовик – на улице.
– Дядя, ноженька болит?
Одноногий хмурится.
А вихрастый мальчуган...

Промелькнули кадры: беззаботны
Лиза, дети… Радость… Парк… Суббота… –
В памяти остался день вчерашний.
Танк горел. Снаряд снёс взрывом башню.

В тот же миг оглох танкист: контужен.
Боль в груди: он в липковатой луже.
Звон в ушах и головокруженье…

Белыя росы…
ці беларосы,
ці беларусы –
так называлі нас здавён
за чысціню сумлення,
за святло помыслаў і памкненняў;
так называюць нас і зараз...

Когда пришла Победа в сорок пятом,
Казалось, навсегда закончилась война.
Домой вернулись поседевшие ребята,
Что землю грудью защищали от огня.
Вся молодость прошла в огне и дыме,
От свиста пуль гудит порой в ушах.
И слышен запах веточек полыни...

Як мне сорамна сёння бывае падчас,
Што забылі мы родную мову,
Што ў модзе сягоння трасянка ў нас,
І што ёсць чужародныя словы.

Як мне прыкра і горка бывае парой,
Што закрылі яе, бы ў каморы,
І ўжо ўнукі не ведаюць мовы сваёй...

Зарубка першая
Выплываюць на дасвецці туманы,
Мякка-шэры вэлюм рассцілаюць.
Ціха дрэмлюць у туманах курганы –
Зберагаюць для народа памяць.

Зарубка другая
А мой народ – не пустадомак,
Не ветрам знесенае смецце:
За нас усцешыцца патомак...

Што вылучае нашу мову з іншых моў,
Што са славянскімі яе яднае?
Сярод суквецця мілагучных слоў...

Речица. Ноябрь. Огонь. Солдаты.
В нашем доме квартирует Батов.
Долгожданный миг освобожденья
Радости прекрасные мгновенья.

Первый танк по улицам промчался
И навек на постамент поднялся.
Над Днепром могилы братской стелла...

Пастаўлю свечку на акне, няхай гарыць.
Прыходзяць душы да мяне пагаварыць.
Ад свечкі свечку запалю, хай згіне цень.
Прыходзьце ўсе, каго люблю, у гэты дзень.
Дзень успамінаў і святла для ўсіх жывых...