На даўняй сцяжынцы дзяцінства
Сяброў вельмі цяжка сустрэць.
Дубы ля старога гасцінца
Прывыклі ад ветру шумець.
З тым шумам паціху звыкаўся –
Дубы так гамонку вялі.
У той дыялог уключаўся...

Беларусь! О мой край дарагі!
Светла тут ад бяроз ды ад сонца.
Толькі цёмна ад шэрай тугі,
Што сцінае збалелае сэрца.

Засцінае ўвесь белы свет...

Як ад нараджэння
Немаўля злучана з матуляй
Пупавінай,
Так і я, зямля мая...

Беларусь моя синеокая:
Край безбрежных озёр и болот,
Где луга заливные, широкие,
Белых аистов тихий полёт.

Вековые рощи сосновые,
Где гирляндами шишки висят...

Накукуй мне, зязюля, яшчэ столькі гадоў,
Каб паспела сплясці я свой вяночак са слоў,
Каб хапіла любові да радзімай зямлі,
Дзе матуліна мова, дзеці, унукі раслі,

Каб хацелася шчыра дабрыню раздаваць...

Жывём мы на зямлі,
Дзе чыстыя крыніцы,
Дзе ў лугах рамонкі,
У жыце васількі.
Ніколі не згубіць
Нам роднае старонкі.
Усе мы беларусы...

А вы знаете, дети,
Что такое война?
Это кровь на планете,
Страха, горя волна.

Это детские слезы.
Это голод и мрак.
Униженья, угрозы...

Часу прасторы вялікія,
Выткалі светлыя зоры…
Музыка – ноты шматлікія,
Кроплі – бяскрайняе мора.

Выраем птушкі збіраюцца...

Бацькоўская мова чароўная,
З калыскі знаёмая, родная,
Ліешся свабоднай ракою,
Успрынята душой трапяткою.

Бацькоўская мова – ты вольная,
У гадзіны вяселля свавольная...

Мой город словно спал – и вдруг проснулся…
И зашумел на тысячу ладов!
В работу и заботы окунулся,
Но к юбилею всё же не готов…

А где же были те, кто отвечает...