Припорошило
Чёрное белым.
Снег и шаги –
Графика жизни.
Припорошило…
Снегом иль мелом
Можно писать...

В краю лесном, в краю озёрном
У мшистых тропок и дорог
Я разбросал навечно зёрна
Печалей, радостей, тревог.

И в этом есть своя причина,
Что мне до боли сердца люб
И птичий говор гомонливый...

Поўнач мінула.
Ціш на граніцы.
Вецер матляе
Ліхтар у двары.
Быццам заснула.
Не, зноў не спіцца.
Час не спыняе
Трывогу тварыць.

Трэці гадочак
Тут сустракае...

Раніца ў жыцці адной з апошніх
франтавых удоў вясковак-зямлячак

– Прывітанне, мой любы! Чуеш –
гімн па радыё – новы дзень!
Ты ля зорак даўно начуеш,
я ж вякую сярод людзей.
Па-старэчы тапчу зямельку...

Шырокі вал. Абшар-блакіт азёрны.
Самотная краса, пяшчота Лані.
То лямпачак агні, то сонца промні
На Меляўні купаюцца ў фантане.

Прыгожы сквер, мемарыялу веліч.
Цэнтральнай плошчы туі і цюльпаны.
Святочныя сцягі, каштанаў свечкі…

Што нам дзяліць? Мы ўсе – славяне,
Мы – дзеці роднае Зямлі.
Нас па жыццёвым акіяне
Шляхі агульныя вялі.
Не зніклі ў прывідным тумане...

Круглобокую «штуку»-загадку
Я, мальчишка, в овраге нашёл
И, схватив, побежал без оглядки,
Озираясь с опаской, как вор.
Не хотел, чтоб её отобрали...

Мы просто работали на урожай.
И вроде – нехитрая штука:
Сиди, рычаги на себя выжимай,
Но Хлеб – не простая наука.

Покрылись мозолями руки мои...

Страшным быў гэты сон…
Напрасткі праз балота
поўз штрафны батальён
да калючага дроту.

За ракой вышыня
ў хмызняковых разводах.
Ранкам гэтага дня...

Лишь руки прикоснутся к рычагам
И заревет мотор, будя просторы,
Забуду я, что горожанин сам,
Что где-то есть и мой любимый город.

Я ощущаю, как тверда земля
И как мала она в сравненье с небом.
Иду по полю серому, пыля...