Он был по родству – дворянином.
Он был по призванью – моряк.
России был преданным сыном –
Морей покоритель – Колчак.

Но к власти пришли комиссары...

Сябруе з Цітаўкай і з салаўіным гаем,
І на планеце не знайсці такі куток,
Дзе ў срэбных росах на світанку патанае
Такі ж, як наш, з маленства мілы гарадок.

Сустрэне Мар’інка духмяным караваем...

Ёсць краіна, што сэрцу мілая, –
Белай Руссю здаўна нарэчана.
Там сябруе з агнём рабінавым
У палісадніках пах парэчкавы.

Беларусь – гэта рэкі сінія...

Кто сказал, что надо бросить
Песни на войне?
После боя сердце просит
Музыки вдвойне!
В. И. Лебедев-Кумач

Песня-заклік, песня-меч, песня-звон набатны
Клікала на барацьбу праз агонь гарматны,
Узнімала, як магла, абуджала сілы
Захінуць ад чужакоў край святы і мілы.
На прасторах дарагіх, на дарогах дальніх...

Говар мой любы, говар мой родны,
Такі меладычны і вельмі асобны.
Говар Палесся, як спеў ручая,
Пад шэпат таполяў і вырасла я.

Пад клёкат буслоў, пад блісканне зарніц...

Я люблю свои Петришки!
Дом родной, мою семью!
Здесь девчонки и мальчишки!
Хорошо в родном краю!

Свежий воздух, лес и поле!
Пруд зелёный с камышом...

На даўняй сцяжынцы дзяцінства
Сяброў вельмі цяжка сустрэць.
Дубы ля старога гасцінца
Прывыклі ад ветру шумець.
З тым шумам паціху звыкаўся –
Дубы так гамонку вялі.
У той дыялог уключаўся...

Беларусь! О мой край дарагі!
Светла тут ад бяроз ды ад сонца.
Толькі цёмна ад шэрай тугі,
Што сцінае збалелае сэрца.

Засцінае ўвесь белы свет...

Як ад нараджэння
Немаўля злучана з матуляй
Пупавінай,
Так і я, зямля мая...

Беларусь моя синеокая:
Край безбрежных озёр и болот,
Где луга заливные, широкие,
Белых аистов тихий полёт.

Вековые рощи сосновые,
Где гирляндами шишки висят...