Сярод лесу стаялі хаты.
Пульсавала жыццё ў дварах…
Толькі прозвішчы тут і даты…
У граніце стаіўся жах.

Са шляхоў апусцелай вёскі...

Деревенские серые хаты
Покосились от многих ветров.
Из музея как будто бы взяты
Образцы отшумевших веков.

Деревянные вещи – как вера...

Балада

Свіст куль. Звярыная навала.
Разрывы, нібы бліскавіца.
Ў айчаі маці прыціскала
Дзіця. Маленькаму не спіцца.

Яно да хрыпаты крычала...

Стоит корабль, гордый
Мощью огневой.
В стремительных обводах
Из стали бронебойной.
Он на скалу похожий...

По бескрайней снежной целине
Мчит меня машина боевая.
Я стихи слагаю на броне,
В такт мотору песню запеваю.

Как суров и нежен этот стих...

Они говорят: «Война», а потом смеются.
Они не видали ДЗОТов и блиндажей.
А мамы им наливают варенье в блюдца
И тихо вздыхают: «Вымахали уже…».
У них – подвороты, маечки фирмы Zara...

Вярталася са стрэльбаў рота.
Год сорак першы. Чэрвень. Стэп.
Пыліла ботамі пяхота,
А воддаль наліваўся хлеб.

Ад гарызонту, што не блізкі...

На мармур ускладаюць кветкі:
Герою – вечная вясна.
Схіляюцць тут галовы й дзеткі,
Гучыць жалобная струна.
Ён, наш салдат, хоць Невядомы...

"Пракалышу я нашу бяду,
Пракалышу я агонь і дым,
Што па-над краем плыве маім.
Заснуць яны мо пад мой напеў.
Толькі не спіць хай народны гнеў"
Максім Танк. Калыханка партызанкі

Народны гнеў дзе закіпае,
Там вораг больш не зацугляе
Адвагі вёсак, гарадоў –
Вядзе ў свяшчэнны бой любоў...

Айчына мая, сэрца струны гучаць:
Мне лепш за цябе – не знайсці...
І вось Перамозе ўжо семдзесят пяць!
Нам разам па свеце ісці!

Не хочам забыцца пра подзвіг бацькоў...