О, колькі іх, гаспадароў зямлі,
На той вайне навекі паляглі,
Усёй душой зямлю сваю любіл ...

Я родам са спаленай вёскі,
Нішчымніцы смак знаю добра,
Ды зрэбная доля не кобра,
Ёсць промнікі літасці боскай.
Жыццё без мужчынскай апекі...

А там, за мяжою,
Браты засталіся,
Патрапілі з міру,
Ў вайну.

Куды ў тым горы...

Ах, гады, гады мае цяжкiя!
Вас з сабой нязручна мне насіць.
А былі ж такія маладыя,
Як вучылі прасці і касіць!

А мой лёс – то ж лёс маёй Радзімы...

А там, за мяжою,
Браты засталіся,
Патрапілі з міру,
Ў вайну.

Куды ў тым горы
Яны падаліся?
Мне ў лесе маім...

Сверхъестественного – ничего.
Множество исхожено дорог,
Много передумано всего.
Самого себя я превозмог!
Вовсе не пугает темнота...

Абеліскі апошняй вайны,
Абеліскі на роднай зямлі,
Памяць тых, хто застаўся жывы,
Не забыў аб пралітай крыві.

Душы сціплых ахвяраў вайны...

Три поколения сменили
Тех, чьи ряды почти пустые.
Они тогда, в сороковые,
Своих потомков защитили.

И с каждым днём их больше, больше...

І смерць на полі кожнага страчала,
Як маці родная, усіх, быццам дзяцей,
Якіх згубіла у вялікім натоўпе
Спяшаючыхся некуды людзей.
А сустрэўшы, моцна прыціскала...

Мая маленькая краіна
З такой вялікаю душой!
Мяне карміла ты, паіла,
Я не расстануся з табой.

Ледзь бачнай плямаю на глобус...