Каб душою адчуць відавочнае,
Пакідала жыццё нездарма.
Даражэйшых мясцін, чым Глыбоччына,
Зразумела, у свеце няма.
Мне прыемна, што гэта Радзіма...

Спасибо деду за Победу!
Шумит, гремит со всех сторон –
Идут парады, танки едут.
Все ветеранам шлем поклон!

Жизнь не жалея молодую...

Наведваю рэдка я тыя мясціны –
Дзяцінства майго запаветны куток.
Былое ўзгадаю з малюнка ўспамінаў,
Дзе зараз за рэчкай лясны астравок.

Знясілены выгляд у вербаў Маланні...

Шли секунды и минуты,
Дни и месяцы, года…
Независимы проснулись
Верю – это навсегда!

Нынче время непростое...

На Полацкай святой зямлі,
Для Беларусі Богам данай,
Сыны і дочкі ўзраслі,
Каб жыць сумленна і аддана.

Іх працы плён праз сотні год...

Среди весенней тишины
Я слышу отзвуки войны...
И больно видеть пенный сад –
Когда давно в земле лежат

Все те, кто жил, любил, мечтал...

Пачынаецца новы дзень –
Сонца ветлівае ўзышло.
Раствараецца ночы цень –
Неба шчодрае на святло.

Вецер ветразі разгарнуў...

Па-над полем і па-над лугамі
Ладзіць песню ад рання жаўрук.
Не прывыкнуць мне нават з гадамі
Прыгажосць гэту піць з тваіх рук.

Дзе бярозкам пляце вецер косы...

Пішы – не пішы,
А мы бульбашы.
Нашы ўнукі
Нас не чытаюць.
У Беларусі...

Никуда не уеду, пусть мчатся года...
Моя Родина будет со мною всегда!
Да, мне всё нипочём, ничего не боюсь,
Ты – опора, мой дом. Ты – любовь, Беларусь!

Лет немало прошло, и они всё летят...