Красива, тиха и невинна
Бывает порою зима.
И что ни сюжет, то картина…

На озере
Казалось мне: остановилось время!
Был детский дом… Сегодня – детский сад…
Те самые обшарпанные стены,
За тридцать лет не обновлён фасад.
И озеро, где крик зловещих чаек...

Студзеньскі вечар, гляджу я кіно.
Чую, як нехта грукоча ў акно.
Потым у дзверы пастукаў, маўчыць –
Трэба ж пайсці маўчуну адчыніць.

Розныя думкі ў маёй галаве:
Можа мой братка? Казаў зазірне.
Бачу Марылю, суседку сваю...

Крышталiкi-зоркi з бялюткага пуху
Пашыла сабе прыгажуня-зiма
I танчыць з вятрыскамi i завiрухай:
Сукенка мiльгае ўся з серабра.
Уборы мяняе штодзённа – то лёдам...

Сонечны дзень пачынае свой шлях,
Мара вясны і надзея ў руках,
Сіняе неба над купала́мі.
Светлы напеў разбудзіў прамяні,
Горад сагрэў, і заззялі агні...

Весь украшен снегом белым
в декабре дремучий лес.
Дед Мороз творил умело
мир немыслимых чудес.
Он, подобно дирижёру,
взмахом белых рукавиц...

Хто навучыў мяне вершы пісаць?
Нават не ведаю, што вам сказаць.
Маці і бацька, браты, сябрукі.
Кветачкі ў полі, лён, каласкі.
Клёнік ля плота, певень чубаты...

Стамлёны дзень у цемру за пагорак
Нырнуў і згінуў.
А вечар жменьку палахлівых зорак
У неба кінуў.
Худзенькі маладзік – ледзь нарадзіўся –
Цікаўным вокам...

З двара ўжо холад зазірае,
Шугае рэзкім вецярком,
Зіма намёкі пасылае:
«Пасыплю хутка я сняжком,
Вы забаіцеся мяне,
Калі прыцісну мінус дваццаць...

Стаў лес па-развiтальнаму празрыстым,
Калi густыя фарбы змыла восень.
I свецяцца хвалююча i чыста
Падобныя на тонкi лёд нябёсы.

Даўно не чуцен шчэбет галасiсты...