Прысвячаецца Кастусю Цыбульскаму – паэту-песенніку

Як напамін пра родныя мясціны,
Пад песні гэтыя заўважыш зноў і зноў
На пожні ўранні – сеткі павуціны...

Мне приснился мамин голос,
Был он ласковый и нежный,
И весёлый, и счастливый,
И знакомый, и любимый!

Горло мне перехватило,
Подступили счастья слёзы…

Невнятное томление по прошлому –
Уже не радость, но ещё не грусть.
Воспоминаний радужное крошево...

Сонца свеціцца ў вышынях,
Малахітавыя вуліцы,
І нябёсы звонка-сінія,
Што аж хочацца прымружыцца.
Плёскат светлы па-над Свіслаччу...

Когда душа моя несказанным томится,
И мысли не облечь в определённость слов,
Блуждаю наугад по клетчатым страницам,
Где зреют до поры бутончики стихов.
Неспешно вороша обрывки настроений...

Зіма надумала злавацца –
І зубы выскаліў мароз.
Не першы дзень пячэ за дваццаць...

у вянок Скарыне

З вясёлаю злосцю трушчыў каноны,
Імчаў метэорам да новых адкрыццяў.
Гэтых сямі гадоў – па плёне –
Хапіла б на сем чалавечых жыццяў.

1 Пралог
Скрозь шыбу цьмяную ў акне,
Скрозь хамства, тупасць, падазрэнні
Скарына кнігу падае...

Где-то Муза моя
Заблудилась в пути.
Неужель никогда
Мне её не найти?
Может, стала она...

мастак Аганэз Айвазян
ніколі не пісаў з натуры
усе свае карціны ён маляваў
з успамінаў
і не ведаў як можна іначай...

Бесснежная зима,
Тепло, нет зимней стужи,
По козырьку окна
Январский дождь стучит,
Повсюду за окном...