– Ты будешь моим июлем?
– Заманчиво… Это как?
– А станешь большущим ку́лем
Черники, надевшей фрак.
Синющий язык-милашка...

мяне узносіла каханне
дзе зоры месяц небасінь
калі я піў цябе дазвання
а ты прасіла не пакінь
і нечаканае спазнанне...

Мы з табою адны…
Ранак… Сонейка ў хмарах…
Раскажы свае сны,
Дзе вітала ты ў марах.
Можа, той Млечны Шлях...

Рукі твае пахлі малінамі
Сонечным ранкам светлым.
Лес захінаў нас сваімі галінамі...

Сколько вопросов у нас без ответов,
Бродим в тумане иллюзий и снов,
Сколько еще нами песен не спето,
Сколько не сказано слов!
Часто вдвоем мы сбегали за город...

Я гляджу ў твае вочы,
Бачу стылую ваду.
З той апошняй нашай ночы
Адчувала я бяду.
Разарваную вясёлку...

Усё адышло, так і ёсць.
І ты для мяне – толькі госць.
Праходзь і сядай, калі ласка,
Мая непаўторная казка.

Не трэба глядзець, як тады…
Чужыя цяпер назаўжды.
І душы палохаць не трэба...

Я пайшла – ты глядзеў са слязамі ўслед.
Я пайшла – каб не ўбачыў, што плачу і я.
Не зрабілі ні ты і ні я ўсё як след,
Бо калісьці распалася наша сям’я.

Я пайшла, хоць цягнік усё стаяў і стаяў...

Не смей меня смешить,
Не смей меня дурманить.
Дай это пережить
И вовремя оставить.

Не смей смотреть в глаза,
Пронизывая душу.
Я счастлива была...

Размаўляй са мною. Размаўляй,
Не катуй бязлітасным маўчаннем.
Зразумею, пекла тут ці рай –
Мне б застацца так тваім світаннем,
Каб схаваць ад зваблівых вачэй...