Тэмпература…
Высахлі вусны, выцвілі вочы,
Вейкі бы ў мёдзе.
Тэмпература.
Скардзіцца сэрца, уздрыгвае цела...

«Дзе ты, птушка шчасця? Дзе ты? Прылятай!» –
Кліча так дзяўчына – мары будзіць май.
Вочы прыгажуні затаілі сум,
Поўнае ў журбоце сэрца горкіх дум.
Ходзіць яна ў лузе ды вянок уе,
Салавей спявае, ды не для яе.
Злітуйся з дзяўчыны, птушка, завітай...

Играет блюз моей печали,
Душа наполнилась тоской.
Зачем друг друга повстречали,
Зачем ты ласковый такой?
Ах, молодость! Прошу, воскресни!
Ведь я ещё так весела...

Я хочу посвятить тебе жизнь,
Невзирая на молодость лет,
Я хочу посвятить тебе жизнь,
Дать на верность священный обет…

Нежным взглядом своим согревать
От метелей морозной зимой...

Окно. Одна.
Опять печаль.
Звонок. Меня
Зовешь на чай.

Такси. Мороз...

Каханне – яно жывое…
Такое, як мы з табою,
Як сонечны промень уранні,
Як птушак спеў на світанні.
Каханне – яно сумуе...

На поверхности неба – барашковая тропа,
Самолёт проползает, пытаясь нащупать дно…
…Загадала увидеть двенадцать влюблённых пар –
Но пока, представляешь, не встретила ни одной!

Одиночество в складочках ртов и ресничных штор...

Каменьчык, цюкнуўшы у шыбу,
Даў знак – сустрэчу святкаваць.
Нясмела ты мяне паклікаў
Па кроплі ліпень смакаваць.

Збіралі зёлак пах ля рэчкі…

Тэмпература…
Высахлі вусны, выцвілі вочы,
Вейкі бы ў мёдзе.
Тэмпература.
Скардзіцца сэрца, уздрыгвае цела:
Цяжкі грып ходзіць.
Тэмпература.
Бачу й не бачу, чую й не чую...

Навукоўцы даказалі, што любы псіхічны боль
цягнецца 12 хвілін, усе астатнія перажыванні
мы абуджаем самі.

Адбаліць. Праз дванаццаць хвілін. Пачакай.
І не будзе ні слёз, ні адчаю ніколі.
Зноў заб’ецца зламанае сэрца паволі,
Растрывожана сонца кране небакрай.
Адзінаццаць. Сляза – быццам здань – на шчацэ