Твой взгляд — ожог,
Твой взгляд — прыжок
Над обречённостью толпы.
А я стою, не чуя ног.
Так придорожные столбы...

– памый, калі ласка, посуд –
кажа жонка паэту.
– я думаў скончыць вершык.
– ды гэта на пару хвілін.
– а як жа ж… вершык?
– я зранку да вечара, як катаржанка...

Як прыходзіць сын са школы,
Толькі на парог —
Бацька сыну ўспамінае
Свой жыццёвы крок:
— Хеўрай мы хадзілі ў школу...

Базылю прысніўся неяк вельмі дзіўны сон,
Да Бога нібы трапіў ў Рай па пуцёўцы ён.
Ой, цудоўна як жа там, хораша ў Раі,
Мошкі розныя гудуць, спяваюць салаўі.
Сонца свеціць круглы год, траўка-муражок...

Б’е сярпом маланка з неба,
Ланцугамі хвошча дождж.
Я на лузе сена грэбла,
Ды забавілася штось.
Граблі ў копку захавала...

Мяне са святам віншаваў,
Прыгожых слоў не шкадаваў.
Так пра каханне гаварыў...

байка

Казла ўпусцілі ў агарод
Ды не наўмысна — выпадкова,
Бо гаспадар зламаны плот
Падпёр гнілым калом часова.
Ён быў «пад мухаю» штодзень...

Уладар сакрэтных кодаў,
Дружыць ён даўно з народам,
Люба-дорага на доктара глядзець.
Ананімы, хоць не вераць,
Але ж ціснуцца пад дзверы...

Адзін пранырлівы гусак
Даваў другім парады.
Шаптаў нясушцы: «Чорны грак
Табе заўсёды рады…»
Вучыў свінню: «Ясі не так...

Кто в баню хоть бы раз явился,
Тот словно заново родился!
…Лицо горит, стучит сердечко,
Ты весь пылаешь, словно печка...