Дзед Яўген — былы палкоўнiк,
Стрэўшы сябра, запытаў —
«Што адзiн? А дзе ахоўнiк?
Колькi дзённых маеш спраў?»
«Быў калiсьцi i ахоўнiк...

Меня к тебе влекло каким-то чувством:
Шестым, седьмым — не знаю, если честно.
Ах, было этим вечером так грустно!
Но радость вдруг пришла: в кафешке местной
Стоял ты на виду — красивый, нежный,
Воздушное жабо и фрак кофейный...

Хоць не раз расла цана,
П’юць, пакуль не ўбачаць дна.
П’юць у абед і жлукцяць зранку,
Да заходу ад світанку.
Чаркі п’юцца і на свята...

Я сабраўся паміраць…
Ну, а колькі шчэ чакаць?
Восьмы ўжо ідзе дзясятак,
На здароў’і
Сто мо латак.
Ды прыкінуў…

Дачушка запытала, убегшы ў хату:
— Нашто было гектар зямлі купляць?
Ці грошы мулялі ў кішэні тату?!
У нас і так было гектараў пяць!
Ты ж мне казаў, што трактар, пэўна, купіш...

Байка

Дзядзька Ян ішоў з гулянкі,
Веснічкі папхнуў, да ганка
Падышоў і аж самлеў —
Ці то хата, ці то хлеў?
Дзверы у вачах дваяцца.
За клямкі ён пачаў хватацца...

Калi хораша у шынку

Хмурна жонцы, плачуць дзеці,
Многа крыўды на вяку.
У кішэнях свішча вецер,
Хораша калі ў шынку.

Хадорына гора

І не суша, і не мора...

Жыў у нас па суседстве сабака,
Быў прызначаны двор вартаваць,
І брахаў доўгі час, небарака,
Хоць нікога не здольны спужаць.
Усе вароты наросхрыст бываюць...

Из цикла «Тарантасовские байки»

Как-то батенька в обед нам рассказывал,
Как он жил мальцом в селе, в Тарантасове.
Суп варила мать с утра из говядины,
А кота, чтоб не орал, вон спровадила.
Вот бульон прозрачным стал, с костью сахарной.
Просочился запах в зал — Васька бархатной...

— Дзяўчынка! Я хачу спытаць:
Ці любіце жывёл вы хатніх?
І любіце пра іх чытаць?!
Пра мышак, кошак і астатніх?!
Адну завесці трэба вам!
Ды не цягацца па папары...