Ты не вспомнишь о ней, о князь,
Сквозь века твоя память мчится.
Синий иней на окнах – вязь,
Что на плечи твои ложится.

Ее руки не вспомнишь ты.
Позабудешь слова ворожеи…
Но во сне той красы черты...

За зямлёй i здабычай у дом наш прыйшлi ваяры
З камянiстых мясцiн па той бок ад сцюдзёнага мора.
Iх адзiны закон: што жадаеш, то сiлай бяры!
А калi нас i менш утрая – гэта нашае гора.

Нiбы збожжа, хiстаюцца пiкi, не знаўшы сярпа...

Седовласый старик-музыкант
На кургане своем сидел.
Пальцы струнам задали такт,
Он, подумав немного, запел…

«Гой ты, стар или млад,
Возвернися к истокам!
Коли помнишь богов лад...

Тут стаяў наш Ідал на гары –
Бог непераможны наш каменны.
Тут спрадвек і юны, і стары
Голавы згіналі і калені.

Пад яго наглядам мы заўжды
Пасвілі жывёлу, жалі збожжа,
Майстравалі грэблі і брады...

Жыў калісьці адважны татарскі ваяр,
Ён вакол сябе ліха не сеяў.
Паважаў яго нават сам хан-валадар,
Той юнак называўся Хусейнам.

Быў ён з беднай сям’і, мусіў здзекі цярпець,
Ды пад меч падстаўляў свае плечы.
У паходах сваіх марыў разбагацець,
Каб пазбавіць сям’ю ад галечы.

У сумленнасці жыў, верна хану служыў...

*
Была Еўдакія
cястрою салдата,
I жонкай салдата,
і маці салдата.
Тры чорныя весткі
з вайны атрымала.
Адплакала,
адгаласіла нямала.
Дзе дзелася тая...

Ганарымся мы, што хану дань не вязлі,
Не былі пад мангола-татарамі.
Ды палілі нам сёлы, тапталі палі
Перакопска-крымскія варвары.

Наляталі імкліва пад гіканне-свіст
На звярыныя акцыі карныя…
А між іх быў адзін – нелюдзь, кат і садыст...

Клинки звенели на турнирах
Во славу благородных дам.
Блистали доблесть, честь и сила
На зависть будущим векам.

А клятвы были громогласны
Да исполнялись точно в срок.
А клятвы были не напрасны...

Осыпайтесь листья
На плащи ветров,
На сырую землю
Да на грязь врагов.
Сердце, не терзайся...

Даўным-даўно ў лясной глушы,
Сярод балотаў топкіх
Сястра малодшая Ушы
Цякла ракой таропка.

Маладачанкай нараклі
Яе калісьці людзі.
Не зналі, што на іх зямлі...