Клинки звенели на турнирах
Во славу благородных дам.
Блистали доблесть, честь и сила
На зависть будущим векам.

А клятвы были громогласны
Да исполнялись точно в срок.
А клятвы были не напрасны...

Осыпайтесь листья
На плащи ветров,
На сырую землю
Да на грязь врагов.
Сердце, не терзайся...

Даўным-даўно ў лясной глушы,
Сярод балотаў топкіх
Сястра малодшая Ушы
Цякла ракой таропка.

Маладачанкай нараклі
Яе калісьці людзі.
Не зналі, што на іх зямлі...

легенда

За ляжачым ствалом, дзе бурліла рака,
Раптам госць гарадскі і ўбачыў ваўка.
– Калі б быў ён ваўком, то ў момант бы знік,
А ён стаў, нібы слуп, – шэпча сябру ляснік.

– Дзе сапраўдная злосць? Гэта толькі гульня.
Не чапае бядак ні цябе, ні каня.
Нацягну паясок паміж дрэвам і пнём...

Ворон, ворон, ты по свету летаешь, больше нас знаешь.
Знаешь, где криница, да с живой водицей…

Что ж ты кружишь, Черный Ворон, что ты хочешь мне сказать?
То стрелой метнешься в небо, то вдруг падаешь опять…
Черный Ворон приземлился на тропинке полевой.
Посмотрел на лес далекий. И сказал: «Иди за мной…»
Улетел, а я свернула прямо в росную траву...

Клинки звенели на турнирах
Во славу благородных дам.
Блистали доблесть, честь и сила
На зависть будущим векам.

А клятвы были громогласны
Да исполнялись точно в срок...

Каторы дзень за Свіслаччу няўхільна
З маленькай келлі, дзе жыла адна,
Манашка назірала вельмі пільна
Ад раніцы да самага цямна.

Была надзея на сустрэчу з сынам...

Легенда

Дуб не скарыўся. Адпомсцiў забойцу.
Што тыя стогны да скону?
Сук закруцiў у прыгожае кольца.
Людзi знайшлi ў iм iкону.

Знiк, як у пекле, вядзьмар-хутаранiн...

Холодные серые горы,
Нетающий пепельный снег,
Колючие хвойные кроны
И ветер, не спящий вовек.

Замёрзшие тёмные реки...

легенда

Дзень, кароткі як хвост, па-за вокнамі знік.
Пасядзелі за чаркаю госць і ляснік.
А калі стала днецца, пакінулі двор
І паехалі конна ў Лысаўскі Бор.

Іх паволі да лесу сцяжынка вяла.
Пераказваў ляснік пра навіны сяла...