Холодные серые горы,
Нетающий пепельный снег,
Колючие хвойные кроны
И ветер, не спящий вовек.

Замёрзшие тёмные реки...

легенда

Дзень, кароткі як хвост, па-за вокнамі знік.
Пасядзелі за чаркаю госць і ляснік.
А калі стала днецца, пакінулі двор
І паехалі конна ў Лысаўскі Бор.

Іх паволі да лесу сцяжынка вяла.
Пераказваў ляснік пра навіны сяла...

легенда

Доля людская – сцяжынка крывая.
Гляньце ўважлiвым вокам.
Рэдка на свеце чамусьцi бывае –
Шчасце плыве без аблокаў.

Раптам пайшла мiж людзей пагалоска:
– Што за навала-прычына?
Бура-вiхура крутнула над вёскай...

Толькi шчаслiвым пры зорках дарога
Ля маладога садочка.
Хлопец – каваль i музы́ка ад Бога,
Дзеўчына – удовiна дочка.

Птушкi паснулi, i рыбкi паснулi...

Искала что ты в толпе безликой,
Где чуют опой: вот кус жирнее?
Гляжу на фото твоих мимикрий
И превращений от колыбели,
До апогея шестого чувства.
Свинья не выдаст, богам – до фени...

Легенд обо мне предостаточно, только
Их все по заказу придворный певец
Составил: что ночью я в облике волка,
Мечта моя – киевский княжий венец…

Но вряд ли возьмётся Боян одержимо...

у вянок Скарыне

З вясёлаю злосцю трушчыў каноны,
Імчаў метэорам да новых адкрыццяў.
Гэтых сямі гадоў – па плёне –
Хапіла б на сем чалавечых жыццяў.

1 Пралог
Скрозь шыбу цьмяную ў акне,
Скрозь хамства, тупасць, падазрэнні
Скарына кнігу падае ...

Паводле падання

Куток Айчыны – сэрцу мілы,
Мой лёс, калыска і спакой.
Палац магутных Радзівілаў
Вартуе велічнасць вякоў.

А ў парку за сівой завеяй...

Идёт по дороге
Рыцарь-монах
И всё, что он видит,
Тени да прах.
Закончились битвы...

Опустел великий город.
Роскошь сгинула в ночи.
Распадаются от ветра
Проклятые кирпичи.

Опустел великий город.
Средь руин косматый зверь...